Jak zabezpieczyć płytę fundamentową na zimę? Skuteczne metody przed mrozem

Pauza w budowie na zimę nie musi oznaczać zastoju czy, co gorsza, cofnięcia dotychczasowych prac. Wiedza o tym, jak zabezpieczyć płytę fundamentową na zimę, jest absolutnie kluczowa, aby uchronić konstrukcję przed niszczącym wpływem mrozu i wilgoci. W skrócie, zabezpieczenie sprowadza się do solidnego zaizolowania termicznego i przeciwwilgociowego jej powierzchni oraz krawędzi, a także zadbania o odprowadzenie wody z okolicy, aby przyszła wiosna zastała fundament w nienaruszonym stanie.

Zrozumienie powyższych ryzyk uświadamia, że zabezpieczenie fundamentu na zimę to nie "widzimisię", ale absolutna konieczność dyktowana prawami fizyki i ekonomią. Oszczędności na tym etapie często mszczą się po wielokroć. Nie chodzi tu jedynie o estetykę, ale o strukturalną integralność fundamentu – kręgosłupa całego domu. Działania zapobiegawcze, choć pochłaniają czas i środki, stanowią swoiste ubezpieczenie dla już poniesionych nakładów. Pamiętajmy, że solidny fundament to spokój na lata, a byle jak zabezpieczony to wróżenie z fusów.

W domach z podpiwniczeniem sytuacja może być nieco inna, gdyż ściany piwnic tworzą dodatkową barierę, ale w budynkach niepodpiwniczonych, gdzie płyta posadowiona jest bezpośrednio na gruncie, odsłonięte krawędzie są wyjątkowo narażone na uszkodzenia. Obsypanie ziemią jest tu podstawowym, choć często niewystarczającym środkiem. Dodatkowe izolacje są po prostu obowiązkowe.

Przerwanie prac na tak zwanym "stanie zerowym", czyli po wykonaniu fundamentów i ewentualnie ścian piwnic wraz ze stropem nad nimi, jest często podyktowane względami pogodowymi, szczególnie gdy zbliża się jesień i zima. To właśnie na tym etapie wszelkie niedociągnięcia w zabezpieczeniach mogą okazać się katastrofalne. W przypadku domu bez piwnicy, ten stan zerowy to zazwyczaj gotowa płyta fundamentowa. Wszystkie odsłonięte elementy betonowe i izolacyjne stają się celem numer jeden dla mrozu i wody.

Wybór materiałów do zimowego zabezpieczenia płyty fundamentowej

Zabezpieczenie płyty fundamentowej na zimę wymaga doboru materiałów, które skutecznie stworzą barierę zarówno termiczną, jak i przeciwwilgociową. Nie można działać pochopnie ani "na oko"; każdy element systemu ochronnego ma swoje zadanie. Mówiąc o płycie fundamentowej, myślimy głównie o jej górnej powierzchni oraz kluczowych krawędziach, które są najbardziej narażone na przemarzanie. Materiały muszą być nie tylko skuteczne w niskich temperaturach i przy podwyższonej wilgotności, ale też odporne na uszkodzenia mechaniczne, na przykład podczas zalegania śniegu.

Pierwszą linią obrony na powierzchni płyty są często materiały izolacyjne. W najprostszym wariancie bywają to maty słomiane – rozwiązanie tanie i łatwo dostępne, często wykorzystywane do krótkotrwałej ochrony lub jako dodatkowa warstwa pod docelową izolację. Mają jednak ograniczone parametry termiczne i szybko nasiąkają wilgocią, co obniża ich skuteczność i zwiększa wagę.

Znacznie lepszym i trwalszym rozwiązaniem są płyty styropianu. Styropian (EPS) o odpowiedniej gęstości, dedykowany do zastosowań budowlanych (np. typ EPS 100 lub 150) o grubości minimum 10 cm, potrafi zapewnić solidną barierę przed mrozem. Jeszcze lepsze właściwości izolacyjne, choć kosztem wyższej ceny, oferuje polistyren ekstrudowany (XPS), szczególnie polecany na krawędzie płyty ze względu na mniejszą nasiąkliwość i wyższą wytrzymałość mechaniczną. Wybierając styropian, upewnij się, że ma on deklarację właściwości użytkowych i nadaje się do kontaktu z gruntem, jeśli będzie częściowo zasypany.

Oprócz izolacji termicznej, absolutnie kluczowa jest ochrona przed wodą. Folia budowlana, często grubości 0.3 mm lub 0.5 mm, jest niezbędnym elementem zabezpieczającym. Powinna być ona rozłożona na warstwie izolacji termicznej, pokrywając szczelnie całą powierzchnię płyty fundamentowej. Zadaniem folii jest zapobieganie przenikaniu wody opadowej i roztopowej do warstwy izolacji oraz bezpośrednio na powierzchnię betonu.

Pamiętaj, że folia sama w sobie nie jest obciążeniem i wymaga solidnego przygniecenia. Stare cegły, kamienie, a najlepiej warstwa rodzimego gruntu lub piasku, spełniają tę funkcję doskonale. Grunt ma dodatkową zaletę – stanowi naturalną izolację termiczną, stabilizując temperaturę pod warstwą folii i styropianu. Minimum 10-15 cm gruntu to dobry punkt wyjścia, aby wiatr nie poderwał folii przy pierwszym podmuchu.

Zabezpieczenie krawędzi płyty wymaga specjalnego podejścia i często nieco innych materiałów. Jak wspomniano, XPS jest tu idealnym wyborem ze względu na minimalną nasiąkliwość. Płyty XPS grubości np. 5-10 cm układa się pionowo lub skośnie wzdłuż krawędzi, a następnie obsypuje ziemią. Warto też zabezpieczyć powierzchnię betonu na krawędziach przed położeniem izolacji, stosując preparaty hydroizolacyjne. Emulsje asfaltowo-kauczukowe lub masy bitumiczne stosowane na zimno tworzą elastyczną powłokę, która chroni beton przed wilgocią i nie zamarza tak łatwo jak czysta woda w strukturze betonu. Koszt takich materiałów nie jest wysoki, a benefit z ich zastosowania ogromny – od kilku do kilkunastu złotych za litr, a wydajność to zazwyczaj 0.5-1 kg/m² na warstwę. Kilka wiader wystarczy na zabezpieczenie krawędzi sporej płyty.

W przypadku otworów technologicznych czy wejścia do piwnicy, stosuje się najprostsze i najbardziej pragmatyczne rozwiązania – deski. Deski grubości 2.5-3 cm, zbite w sztywne ramy lub po prostu położone na otworach, stanowią fizyczną barierę przed śniegiem, liśćmi czy nieproszonymi gośćmi. Taka "pokrywa" z desek powinna być szczelna, często dodatkowo okryta kawałkiem folii budowlanej i solidnie przygnieciona.

Szczelne zamknięcie otworów piwnicznych, np. okien, jest równie istotne. Można je zabezpieczyć deskami, tak jak otwory w płycie. Inna metoda to wykorzystanie folii rozpiętej na drewnianych ramkach – coś na kształt tymczasowych okien. Taka "foliowa szyba" chroni przed wiatrem i śniegiem, jednocześnie wpuszczając trochę światła, jeśli zajdzie taka potrzeba. Koszt to kilka sztuk listewek i kawałek folii, więc nakład minimalny, a ochrona bardzo realna. Czasem niewielkie działania dają najlepsze efekty, a te właśnie rozwiązania są tego przykładem.

Pamiętajmy, że wybór materiałów zależy również od specyfiki działki, rodzaju gruntu (bardziej przepuszczalny czy gliniasty, zatrzymujący wodę) i lokalnych warunków klimatycznych. W rejonach o bardzo mroźnych zimach i dużych opadach śniegu, grubość izolacji termicznej na płycie i krawędziach powinna być zwiększona. Czasem warto zainwestować więcej w materiały o wyższej wytrzymałości i lepszych parametrach, aby mieć pewność, że zabezpieczenie wytrzyma nawet najgorsze warunki.

Na koniec, choć brzmi to banalnie, pomyśl o narzędziach i materiałach, które już masz na budowie. Suche worki z cementem, drewno, narzędzia, elektronarzędzia – to wszystko musi być schowane w bezpieczne, suche miejsce na czas przestoju. Może być to tymczasowy kontener, dobrze zabezpieczona "składnica" na budowie lub przewiezienie do magazynu. Zabezpieczając płytę, myślimy o konstrukcji, ale zadbanie o sprzęt i materiały to równie ważny aspekt "zimowego snu" na budowie. W końcu nic tak nie irytuje wiosną, jak zniszczony mrozem tynk w worku czy zardzewiała łopata.

Techniki izolacji termicznej i przeciwwilgociowej płyty fundamentowej na zimę

Odpowiednie zabezpieczenie płyty fundamentowej przed zimą to sztuka stosowania przemyślanych technik, które zapewnią podwójną barierę – przeciw mrozowi i wilgoci. Te dwie siły natury potrafią działać destrukcyjnie, zwłaszcza w cyklach zamarzania i rozmarzania, prowadząc do erozji betonu i obniżenia jego wytrzymałości. Klucz leży w warstwowym układaniu materiałów i dbałości o szczegóły, szczególnie w strefach najbardziej narażonych.

Zacznijmy od poziomej izolacji powierzchni płyty fundamentowej. Po wylaniu i związaniu betonu (co w sprzyjających warunkach zajmuje kilka dni, w chłodniejszych może być wspomagane chemią lub matami grzewczymi, ale do zimowania fundament musi być suchy i utwardzony), pierwszym krokiem jest rozłożenie warstwy izolacji termicznej. Najczęściej używa się do tego celu płyt styropianu (EPS) lub polistyrenu ekstrudowanego (XPS).

Płyty układa się szczelnie, jedna obok drugiej, starając się zminimalizować przerwy. Minimalna zalecana grubość to zazwyczaj 10-15 cm, w zależności od surowości zimy i rodzaju gruntu pod płytą. Grubsza warstwa da lepszą gwarancję. Jeśli budujemy w rejonie znanym z silnych mrozów, 20 cm nie będzie przesadą. Wybierając EPS, warto upewnić się, że ma odpowiednią gęstość i twardość (np. EPS 100-150), aby wytrzymać obciążenie wynikające z kolejnych warstw zabezpieczających.

Po ułożeniu izolacji termicznej, czas na barierę przeciwwilgociową. Rozwijamy grubą folię budowlaną (minimalnie 0.3 mm, lepiej 0.5 mm) na całej powierzchni izolacji termicznej, starając się, aby poszczególne pasy folii zachodziły na siebie na co najmniej 15-20 cm. Zakłady te można dodatkowo skleić specjalną taśmą do folii budowlanych, aby zapewnić maksymalną szczelność. Folia powinna wychodzić poza obrys płyty, najlepiej zawijając się na krawędziach lub łącząc z izolacją pionową ścian fundamentowych czy krawędzi płyty.

Na folii układamy warstwę dociskową. Jak już wspomniano, może to być gruz, cegły czy kamienie, ale najlepszym rozwiązaniem jest równomierne rozsypanie warstwy gruntu rodzimego lub piasku grubości minimum 15-20 cm. Grunt dociśnie folię do izolacji, chroniąc ją przed wiatrem i słońcem, a także stanowić będzie dodatkową barierę termiczną i warstwę, w której może zamarzać woda, nie uszkadzając bezpośrednio fundamentu. Myśląc o tym, jak grubo obsypać, warto sobie wyobrazić, że tworzymy mały nasyp, który "okrywa" fundament na zimę.

Krawędzie płyty fundamentowej wymagają szczególnej uwagi, bo są to strefy najłatwiejszego przenikania zimna. Tu stosuje się zazwyczaj płyty XPS ze względu na ich niską nasiąkliwość i wysoką wytrzymałość. Płyty grubości 5-10 cm układa się pionowo lub ukośnie wzdłuż obrysu płyty, sięgając poniżej poziomu terenu. Często przed ułożeniem XPS-u, na pionową powierzchnię krawędzi płyty nanosi się wspomniane wcześniej preparaty hydroizolacyjne – emulsje asfaltowo-kauczukowe czy masy bitumiczne. Dają one dodatkową pewność, że wilgoć nie przedostanie się do betonu z boku.

Po zamocowaniu płyt XPS (często na klej bitumiczny lub mechanicznie) i naniesieniu hydroizolacji, krawędzie płyty należy zasypać gruntem. Obsypanie fundamentów ziemią z obu stron (lub tylko z zewnątrz w przypadku piwnic) do wysokości zrównania z poziomem terenu lub nawet powyżej niego, tworząc niewielki stok, jest fundamentalną techniką zarządzania wodą i dodatkową izolacją termiczną dla krawędzi. To klasyczny zabieg, który stosowano od wieków, a w połączeniu z nowoczesnymi materiałami tworzy bardzo skuteczną ochronę.

W budynkach z piwnicą, jeśli nie zdążono wylać stropu nad piwnicą, konieczne jest wykonanie tymczasowego zadaszenia. To absolutna podstawa. Deski, belki i folia budowlana tworzą konstrukcję, która osłoni otwór od góry. Pokrycie dachu powinno wychodzić co najmniej 50-80 cm poza obrys piwnicy, tworząc okap, który skutecznie odprowadzi wodę opadową. Takie zadaszenie chroni nie tylko ściany piwnic i przygotowane belki stropowe, ale też otwór na schody. Należy zrobić na zimę tymczasowe szczelne zadaszenie, aby zapobiec zamakaniu wnętrza i przemarzaniu ścian piwnic.

Otwory w samej płycie, przeznaczone np. na przejścia instalacyjne czy otwór na schody do niższej kondygnacji (jeśli jest), również wymagają zabezpieczenia. Proste przykrycie deskami, często obłożonymi folią, skutecznie chroni przed wpadającym śniegiem i liśćmi. Okna piwniczne lub inne otwory w ścianach fundamentowych (jeśli są) trzeba równie solidnie zamknąć. Zabicie ich deskami lub zabezpieczenie folią rozpiętą na drewnianych ramkach zapobiega nawiewaniu śniegu i lodowatego wiatru. Zapewniając szczelność, chronimy przed uszkodzeniami termicznymi. Innymi słowy, zadbać o wszelkie otwory zakryć deskami lub podobnymi materiałami jest po prostu rozsądne.

Pamiętajmy, że odsłonięte fragmenty izolacji należy okryć dla niezbędnej ochrony przed mrozami, opadami i roztopami. Nawet jeśli ułożymy styropian czy XPS, powinien być on dociśnięty folią i gruntem. Sam materiał izolacyjny, pozostawiony na wierzchu, może ulec uszkodzeniu pod wpływem słońca, wiatru czy dzikiej zwierzyny. Folia i grunt to dodatkowe warstwy ochronne, które zwiększają trwałość całego systemu zabezpieczającego na czas zimy.

Podsumowując techniki, chodzi o stworzenie "ciepłego i suchego kocyka" dla naszego fundamentu. Pozioma izolacja termiczna, pozioma hydroizolacja, warstwa dociskowa (najlepiej grunt), pionowa izolacja termiczna na krawędziach, pionowa hydroizolacja krawędzi i solidne obsypanie gruntem to podstawowy zestaw działań. Do tego dochodzi zarządzanie wodą z góry (zadaszenie nad otwartymi przestrzeniami) i z boku (kształtowanie terenu wokół fundamentu). To kompleksowe podejście minimalizuje ryzyko i pozwala spać spokojnie, gdy za oknem mróz trzaska i śnieg sypie, mając pewność, że wiosną budowa ruszy bez przeszkód i kosztownych napraw.

Doświadczenie pokazuje, że fundament zabezpieczony solidnie i zgodnie ze sztuką budowlaną przechodzi zimę bez szwanku. Przykład: na jednej z budów inwestor poskąpił na grubości styropianu na płycie, układając zaledwie 5 cm, do tego folia była podziurawiona w kilku miejscach. Efekt? Po pierwszej fali mrozów pojawiły się rysy na powierzchni płyty, a miejscami beton zaczął się łuszczyć. Koszt naprawy tej wierzchniej warstwy był znacznie wyższy niż oszczędność na styropianie. Dlatego powtarzam – nie warto iść na kompromis w kwestii zimowego zabezpieczenia fundamentów.

Czasem spotyka się też rozwiązanie z wykorzystaniem agrowłókniny zimowej zamiast folii budowlanej, ale ta jest bardziej paroprzepuszczalna i mniej trwała jako bariera przeciwwilgociowa na betonie. Jej zastosowanie ma więcej sensu przy ochronie roślin, nie surowych konstrukcji betonowych. Prawdziwa folia budowlana, z recyklatów, w grubości 0.3-0.5 mm to minimum. Lepsze są specjalistyczne geomembrany, ale to już rozwiązanie droższe i często stosowane przy bardzo wymagających projektach.

Pamiętaj również o prawidłowym zagęszczeniu gruntu wokół zabezpieczonych krawędzi. Ziemia nasypana luźno osiądzie, a w zagłębieniach może zbierać się woda. Delikatne zagęszczanie (np. ręcznym ubijakiem) tworzy stabilniejszy stok odprowadzający wodę. To drobiazg, ale ma znaczenie dla długoterminowej skuteczności zabezpieczenia.

Jeszcze jedna technika dotyczy samej wylewki betonowej. Jeśli prace przerwano tuż po wylaniu płyty, a temperatura spadła w okolice zera, kluczowe jest nie tylko okrycie, ale i utrzymanie dodatniej temperatury betonu przez pierwsze 7-14 dni, aby nabrał wystarczającej wytrzymałości. Służą do tego maty grzewcze lub specjalne domieszki do betonu. Jeśli beton zdążył już osiągnąć minimum 80% projektowanej wytrzymałości (zazwyczaj po około 28 dniach w standardowych warunkach), wtedy wystarczy samo zabezpieczenie przed wilgocią i dalszym przemarzaniem, które już nie uszkodzi utwardzonej struktury tak łatwo, choć wciąż może negatywnie wpływać na wierzchnie warstwy.

Ochrona krawędzi płyty i zarządzanie wodą wokół fundamentu zimą

Dwa obszary, które wymagają szczególnej uwagi podczas zimowego zabezpieczenia płyty fundamentowej, to jej krawędzie oraz efektywne zarządzanie wodą w bezpośrednim otoczeniu konstrukcji. To właśnie te miejsca są najbardziej wrażliwe na działanie mrozu i gromadzącej się wilgoci. Krawędź płyty stanowi "mostek" termiczny do gruntu, a woda zalegająca przy fundamencie grozi wysadzinami mrozowymi i niszczącym zawilgoceniem betonu.

Krawędzie płyty fundamentowej, podobnie jak ściany fundamentowe w domach z podpiwniczeniem, wymagają solidnej izolacji termicznej i przeciwwilgociowej. Nawet najlepiej zaizolowana poziomo płyta straci sens, jeśli jej bok będzie otwarty na mróz. Najlepszym materiałem do izolacji pionowej na krawędziach jest, jak już mówiliśmy, polistyren ekstrudowany (XPS). Jest to materiał o zamkniętej strukturze komórkowej, co sprawia, że praktycznie nie chłonie wody.

Płyty XPS o grubości minimum 5-10 cm mocuje się pionowo do bocznej powierzchni płyty fundamentowej. Sposób montażu może być różny – od klejenia na specjalne masy bitumiczne (które jednocześnie izolują od wody) po mechaniczne kołkowanie, jeśli klejenie jest niewystarczające (np. na nierównej powierzchni). Izolacja ta powinna schodzić poniżej projektowanego poziomu terenu, idealnie do głębokości przemarzania, lub co najmniej na 50-80 cm, aby objąć strefę, w której grunt najsilniej zamarza.

Przed zamocowaniem izolacji termicznej na krawędzi, konieczne jest zabezpieczenie samego betonu warstwą hydroizolacji pionowej. Stosuje się do tego najczęściej bitumiczne masy hydroizolacyjne, dwuskładnikowe masy polimerowo-bitumiczne (KMB) lub emulsje asfaltowo-kauczukowe. Nanoszone pędzlem lub pacą tworzą szczelną powłokę, która chroni beton przed wnikaniem wilgoci z gruntu. Dwukrotne nanoszenie warstwy, zgodnie z zaleceniami producenta, zapewnia optymalną ochronę. To niedrogi, ale niezmiernie ważny krok.

Po zainstalowaniu izolacji termicznej i hydroizolacji na krawędziach, następuje kluczowy etap zarządzania wodą – obsypanie fundamentu gruntem. W domach niepodpiwniczonych, gdzie mamy do czynienia bezpośrednio z płytą na gruncie, obsypujemy fundamenty ziemią z obu stron. W domach z piwnicą, obsypujemy ławy i ściany piwnic ziemią, ale głównie z zewnątrz. Grunt nasypuje się stopniowo, ubijając go warstwami, aby uniknąć późniejszego osiadania. Idealnie jest uformować stok od ściany fundamentowej na zewnątrz, aby woda opadowa i roztopowa swobodnie spływała od budynku. Minimum 1:20 nachylenia terenu jest pożądane.

Tworzenie stoku wokół fundamentu to prosta, ale wysoce skuteczna technika. Zapobiega zaleganiu wody tuż przy ścianach i krawędzi płyty, która mogłaby przesiąkać w głąb lub, co gorsza, zamarzać i powodować wysadziny mrozowe. Wysadziny to zjawisko, w którym woda w porach gruntu pod wpływem mrozu zamienia się w lód, zwiększając swoją objętość i wypychając grunt (a wraz z nim elementy konstrukcji) do góry. Uszkodzenia spowodowane wysadzinami potrafią być katastrofalne – pękanie ścian, nierównomierne osiadanie budynku. Dlatego obsypujemy fundamenty ziemią z obu stron, do wysokości zrównania ich z poziomem terenu lub tworząc lekki spadek.

Jeśli prace przerwano na etapie otwartej piwnicy (bez stropu), oprócz zabezpieczenia ścian piwnic i ław, absolutnie kluczowe jest tymczasowe zadaszenie. Woda opadowa spadająca bezpośrednio do wykopu piwnicy prowadzi do jej zalania, zawilgocenia ścian i rozsadzania ich przez mróz. Zadaszenie, wykonane z desek i folii budowlanej, powinno być szczelne i mieć odpowiednie spadki. Pokrycie dachu powinno sięgać daleko poza obrys ścian piwnicy, minimum na 80-100 cm, aby tworzyć solidny okap. To rozwiązanie, choć tymczasowe, chroni przed milionowymi potencjalnymi stratami. Myślę, że zgodzimy się, że zrobić na zimę tymczasowe szczelne zadaszenie to nie fanaberia, a konieczność.

Wszystkie odkryte fragmenty izolacji, czy to na płycie, czy na krawędziach, należy chronić. Jeśli XPS na krawędziach nie jest całkowicie zasypany, warto okryć go dodatkowo folią lub materiałem o podobnych właściwościach. To zapobiegnie jego degradacji pod wpływem warunków atmosferycznych (promieniowania UV, wiatru, mrozu). Jak już wspomniano, odsłonięte fragmenty izolacji należy okryć dla niezbędnej ochrony przed mrozami, opadami i roztopami, co dotyczy również samej folii na wierzchu płyty, jeśli nie jest dociśnięta gruntem.

Na koniec, drobnostki, które mają wielkie znaczenie. Otwory w ścianach piwnicznych (np. pod przyszłe okna) muszą być szczelnie zabezpieczone. Najprościej zabić je deskami od wewnątrz i z zewnątrz. Bardziej estetyczną i pozwalającą na dostęp światła metodą jest zabezpieczyć folią rozpiętą na drewnianych ramkach. Te "foliowe okna" wystarczą, aby utrzymać suchość i temperaturę w piwnicy na bezpiecznym poziomie. Nie pozwól, aby zima wkradła się przez takie "luki w obronie".

Zarządzanie wodą to nie tylko odprowadzanie jej z powierzchni, ale też kontrola wody gruntowej, jeśli jest ona na wysokim poziomie. W przypadku przerwy zimowej, drenowanie wokół fundamentu, jeśli zostało wykonane, musi być sprawne. Zabezpieczenie studzienek kontrolnych przed zamarzaniem (np. poprzez okrycie ich styropianem lub specjalnymi kapturami) jest równie ważne. Zamrożony drenaż to gorzej niż brak drenażu – woda nie tylko nie spływa, ale tworzy lodową barierę.

Myślenie o zabezpieczeniach zimowych w kategoriach systemu naczyń połączonych – izolacja, hydroizolacja, obciążenie, odprowadzenie wody – daje najlepsze efekty. Pominięcie choćby jednego elementu osłabia cały "pancerz" ochronny. Zimowa aura nie patrzy na nasze plany; jej celem jest wyrównanie temperatur i destrukcja tego, co niezabezpieczone. Dlatego precyzyjne działanie w kluczowych strefach, takich jak krawędzie płyty i okolice fundamentu, to inwestycja w spokój i sprawny start budowy wiosną.

Przykład z praktyki: na pewnej budowie inwestorzy, przekonani o łagodności zimy, nie obsypali krawędzi płyty wystarczająco wysoko. Dodatkowo, pośpiech sprawił, że warstwa XPS na krawędziach była tylko częściowo przyklejona. Kilka miesięcy później, po serii mrozów i roztopów, w niektórych miejscach pojawiły się wyraźne pęknięcia na krawędziach płyty. Koszt naprawy i wzmocnienia tych miejsc wyniósł kilkanaście tysięcy złotych. Wystarczyłoby solidne obsypanie ziemią, które kosztowałoby ułamek tej kwoty i nieco wysiłku, aby zabezpieczyć piwnicę i fundamenty przed nadchodzącą zimą skutecznie.

Proste i skuteczne rozwiązania, choć mogą wydawać się czasochłonne, na dłuższą metę okazują się najbardziej opłacalne. Zima na budowie to test dla jakości dotychczasowych prac i planowania. Jeśli nie dokonamy żadnych zabezpieczeń lub będą one byle jakie, rachunek za zniszczenia może być bardzo wysoki. Zabezpieczenie płyty fundamentowej to klucz do jej przetrwania w dobrej kondycji przez miesiące przestoju i gwarancja, że wiosną prace ruszą bez niepotrzebnych komplikacji.